Rozdział 10

   To było najpiękniejsze co w życiu przeżyłem. To były najwspanialsze dwie godziny w moim życiu...

   Potem z wielkim szumem w głowie poszedłem do domu. Po tym wszystkim byłem naprawdę padnięty. Gdy tylko przekroczyłem próg drzwi wejściowych, Seimei mnie zaatakował.

• Gdzie byłeś?!
• Nie twój interes... - zdjąłem buty.
• Spotkałeś się z nim!
• Nawet jeżeli to to z tego?!
• No to ze miałeś się już z nim nie spotykać!
• Nie! To ty tego chciałeś!
• Ritsuka... tłumaczyłem ci to już tyle razy... Nie chce by cię skrzywdził!
• Jeżeli chodzi ci o obronę mojej cnoty to trochę za późno!

   Rozdziabił usta. Jego twarz nie wyrażała zupełnie nic. Nagle zaczął się trząść. Zaczął płakać, ale dlaczego?

• Seimei, ja...
• Idź, idź do swojego pokoju... - powiedział w miare spokojnie trzęsącym się głosem – Shinara!  
• Jak mogłaś mu na to pozwolić?! Jesteś starsza, mądrzejsza, powinnaś wiedzieć jak to się skończy!  

   Mój brat robił od godziny Shinarze kazanie za to że pozwoliła mi iść do Soubiego. 

• Seimei mam dość! chyba po raz pierwszy dzisiaj zabrała głos - Ritsuka to nie jest głupi dzieciak, jeśli by tego  nie chciał to bu się z nim nie przespał! Ja wiem. że chcesz dla niego jaki najlepiej, ale to jest jego życie i jego błędy! I ty nie powinieneś był zabraniać mu kontaktu z Soubim! To było pewne że w końcu się zbuntuje i zrobi coś głupiego! 

   Jedyne co potem usłyszałem to trzaśnięcie drzwiami. Co teraz będzie? 

   Soubiu napisał do mnie:

"Kocham cię i pamiętaj że nie tylko za to co dzisiaj"

   Wierzę mu, ale co z tego jeśli Seimei, nie?

• Aoi, nienawidzę go, naprawdę go nienawidzę! Kocham go, ale i jednocześnie mam go dosyć...
• Ritsuka, zawsze przecież może zmienić zdanie co do niego.  Może zobaczy że teraz gdy w końcu to zrobiliście i nie zmienił co do ciebie planów, to w końcu was zaakceptuje. Przecież jego największym problemem jeśli o was chodzi to obawa że cię wykorzysta. Teraz już wystarczy mu udowodnić że to nic między wami nie zmieniło. 
• Myślisz?
• Tak, tak myślę. 

   Uśmiechnąłem się do niego. Aoi jest świetny, mogę mu kompletnie o wszystkim gadać, a on wysłucha, poradzi. On jest świetny. Przed nikim się tak nie otworzyłem jak przed nim. Nawet Soubiemu to w dalszym ciągu sprawia problem. 

(Zmiana narratora)

   Może nie powinienem się w to mieszać, ale ja inaczej nie potrafię. To mój brat! Mój mały niewinny braciszek.
   Zadzwoniłem do Soubiego. Umówiłem się z nim, ja muszę z nim porozmawiać.

• Cześć. - powiedziałem kiedy przyszedłem na umówione miejsce. 
• Witaj. - niepewnie podał mi rękę. 
• Siadaj. 

   Umówiliśmy się w parku. W tym parku działo się tyle ważnych dla mnie zdarzeń, ile tylko mogło się wydarzyć. To ten skwer był świadkiem mojego pierwszego i ostatniego spaceru z bratem - ostatniego zanim "umarłem" - mojego pierwszego pocałunku i mojej pierwszej miłości. Miłości która właśnie siedzi ze mną na tej samej ławce. Dokładnie tutaj, te parę lat temu wyznałem Soubiemu swoje uczucia i pierwszy raz go pocałowałem.
   To było naprawdę dawno temu. Pamiętam nawet jaka to była pora roku - to była jesień, późna jesień. Ta sama pora roku jaka jest teraz. Byłem wtedy zdenerwowany, nie potrafiłem spojrzeć mu w oczy, bałem się. W końcu odważyłem się i powiedziałem:

• Soubi, ja cię chyba kocham. - powiedziałem cicho, na jednym wdechu po czym cmoknąłem go w usta. 

   To było takie niewinne i głupie.
   Teraz na moim miejscu jest mój brat. Trochę mnie to boli, drażni, a nawet denerwuje. Sam nie wiem dlaczego.

• Dlaczego chciałeś się ze mną spotkać? - zapytał. 
• Chciałem z tobą porozmawiać o Ritsuce. Masz poważne zamiary jeśli o niego chodzi?
• A masz jakieś wątpliwości? 

   Patrzył mi prosto w oczy. Jego wzrok był jak zawsze nieprzenikniony. Zawsze mnie zastanawiało o czym on myśli kiedy patrzy tak na ludzi. On jest chodzącą zagadką, a mój brat postanowił tą zagadkę rozwiązać.

• Jeśli mój brat cię chce, to proszę bardzo. Dla jego szczęścia pozwalam ci się z nim spotykać- widać nie mam wyboru skoro Ritsuka ma gdzieś to co do niego mówię - Ale jak spadnie mu choć  włos z głowy to mnie popamiętasz!

   Wstałem i poszedłem przed siebie, nawet nie czekałem na reakcje pana zagadki.

(zmiana narratora)

   Kiedy jest się zakochanym to za wszelką cenę chce się rozmawiać z tą osobą oraz spędzać jak najwięcej czasu z nią. Jednak nie zawsze los na to pozwala. Ja kocham mojego starszego brata, ale dlaczego nie pozwala mi być szczęśliwym? Przecież ja tak ich kocham! Obydwu! I nie potrafię wybrać którego bardziej do cholery!
   Seimeia długo nie było w domu, a Shinara ma dzisiaj jakiś pokaz... z końcu modelka, nie? Siedziałem sam i nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Usiadłem więc do moich starych opowiadań. Jak ona mnie teraz śmieszą. Są pisane takim dziecięcym językiem... Są takie proste, oczywiste, łatwe i beznadziejne. Teraz napisałbym to wszystko o wiele lepiej...

• Ritsuka! Mamy gościa!

   Zaciekawiony zszedłem na dół.

• Soubi!?

   Mój brat zaprosił go do nas, szok! Czy on jest na jakimś haju? Patrzyłem na nich wielkimi oczami, to na jednego to na drugiego, a oni patrzyli na mnie i mało nie wybuchli na raz śmiechem.

• To ukryta kamera, tak?

   Obydwaj wybuchli śmiechem, a ja miałem coraz to głupszą minę.

• Dobra, o co tu chodzi? - zapytałem zupełnie poważnie Seimeia. 
• O nic, myślałem że po prostu chcesz się spotkać z chłopakiem. 
• M-mogę się z nim spotykać? - zapytałem z niedowierzaniem w głosie.
• Jeśli tylko chcesz. - delikatnie się do mnie uśmiechnął i zostawił nas samych. 

~~~

Przepraszam, przepraszam że kazałam wam tak długo czekać...