Rozdział 8 - Naszyjnik babci Kim

• Co za suka! - powiedziałem kiedy drzwi od mojego pokoju zamknęły się.

   Napisałem Soubiemu co się stało i że nie przyjdę. Sou (po ośmiu rozdziałach stwierdziłam że warto jakoś zdrabniać imiona xD dop. aut.) jakoś to zrozumiał, ale ja nie. Jak ona mogła tak zrobić?! Za kogo ona się ma?! Myśli sobie pewno ze należy jej się wszystko i wszystko może. 

• Wróciłem! - usłyszałem na dole głos Seimeia.

   Shinara coś do niego mówiła, papla od razu musiała się mu wyżalić. Po paru minutach usłyszałem kroki na schodach, potem klucz w zamku i pukanie.

• Mogę wejść?
• Wejdź. 

   Wszedł i usiadł koło mnie na łóżku. Głośno westchnął i podrapał się po głowie. 

• Ritsuka czemu tak do niej powiedziałeś? - kurczę momentalnie zrobiło mi się przykro. Dopiero pierwszy dzień "bycia ojcem", o ile można tak powiedzieć, a już ma ze mną problemy wychowawcze. 
• Bo mnie zdenerwowała! 
• I dlatego powyzywałeś ją od dziwek?! 
• Jest dziwką to tak ją nazywam. 
• Ona nie jest dziwką!
• Tak, striptizerką i na dodatek się ubiera jak by była...

   Zrezygnowany Seimei westchnął. Chyba go nieźle testuje... Tak, to można wyczytać z jego miny... 

• Wiem że ubiera się dość... wyzywająco - albo nawet wulgarnie, tak ja bym użył tego słowa - nie da się ukryć, ale proszę nie mów tak do niej. 
• Dużo ode mnie wymagasz. 
• Ona nie jest taka jak myślisz. - spojrzał na sufit - Może ci się wydawać że jest wymalowaną lalą z dobrego domu, ale tak nie jest. Ona naprawdę dużo w życiu wycierpiała. Proszę - spojrzał mi w oczy - postaraj się z nią zaprzyjaźnić. 

   Teraz to dopiero dużo ode mnie wymaga. Jednak czego się nie robi dla brata...
   Chwila? Co ja gadam? Z tym babsztylem się nie da zaprzyjaźnić, ją można co najwyżej tolerować jak trzyma się odpowiednio daleko i za dużo nie gada.

• Dobrze.

   Uśmiechnął się do mnie.

• A i przeproś ją. 
• Nie będę ją za to przepraszać!
• Ritsuka!

   Patrzyłem na niego spode łba.

• Masz to zrobić! 
• Ale Seimei...
• Powiedziałem! Do kobiet trzeba mieć szacunek, a jako że nasz ojciec nie był w stanie cię tego nauczyć to ja to zrobię. 
• Proszę - spojrzałem błagalnie - nie każ mi tego robić...
• Ale to nie podlega żadnej dyskusji. - był nieugięty - Jak to zrozumiesz to idź na dół i ją przeproś, a jak nie to nie wychodź z pokoju do końca dnia. 

   Powiedział stanowczo i wyszedł z mojego pokoju. 
   Co on ode mnie wymaga?! To jest głupie! Mam ją przeprosić choć nie uważam by zależały jej się przeprosiny. 

   Przeczytałem do końca zaczętą książkę i stwierdziłem że mi się nudzi. Westchnąłem. Seimei wygrał. Idę ją przeprosić. 
   Zaszedłem na dół. Chyba gdzieś wychodzą. Seimei jest ubrany w garnitur i granatową koszulę , a Shinara miała na sobie równie elegancką sukienkę. Była ona czarna z ciemnoniebieskimi akcentami. 
   Wziąłem głęboki wdech. Podszedłem do niej. Już miałem ją przeprosić gdy zauważyłem na jej szyi coś czego z pewnością nie powinienem zobaczyć. 

• Czy to naszyjnik babci Kim? - zapytałem obojga. 
• Tak. - odpowiedział spokojnie - Należy mi się jako pierworodnemu. - przypomniał mi jakbym sam tego nie pamiętał. 

   Spojrzałem na niego spode łba. Jakby mi chodziło o to ze on go wziął a nie ja, to chyba nie byłbym sobą. 

• Dałeś jej naszyjnik babci Kim?! Najcenniejszą rzecz w naszej rodzinie?! Wisiorek przekazywany od trzech pokoleń?! - krzyczałem. 

   Seimei był spokojny, jakby przygotowany na to. Wkurzało mnie to...

• Shinara proszę zostaw nas na chwilę samych. 

   Dziewczyna skinęła głową i poszła na górę. 

• Jak mogłeś? - zapytałem. 
• Pierworodny syn dostaje ten naszyjnik i oddaje go swojej wybrance. Tak było zapisane w testamencie babci Kim, tak było jest i będzie. 
• Tak! Tyle że tamci dawali go swoim narzeczonym a nie... - Właśnie coś zrozumiałem, przecież dla niego tradycja też była bardzo ważna. Te stroje, kolacja o tej porze... - O mój Boże - przyłożyłem dłoń do ust - ty się chcesz jej oświadczyć!

   Pokiwał twierdząco głową i wyjął z kieszeni marynarki małe, granatowe pudełko. Otworzył je, a w nim był mały pierścionek z prostokątnym kamieniem w kolorze błękitu. 

•  Nie wierzę... Seimei, jesteś pewny? - serio chcesz wyjść za tą zdzirę, serio? 
• Jak nigdy w życiu. - powiedział chowając pudełko z powrotem do kieszeni - Ritsuka, ja ją kocham i nie wyobrażam już sobie życia bez niej. 
• Rozumiem. - westchnąłem - Powodzenia. 
• Ritsuka? - zapytał zrezygnowany - Nie masz mi tego za złe? 
• Tego ze maz zamiar popełnić największy błąd w twoim życiu? Nie, nie mam ci tego za złe, skąd! 
• Ritsuka...
• Wychodzę. - poinformowałem go, szczerze to to mało mnie obchodzi w tym momencie to czy on mi pozwala czy nie... 
• Gdzie? - zapytał zrezygnowany.
• Do Soubiego - Seimei zacisnął usta. 
• Prosiłem cię o coś... 
• Ty mnie ciągle o coś prosisz! 

   Poddał się całkiem, widać nie ma już ani siły, ani chęci się ze mną kłócić.  

• Idź tylko... - spojrzał na zegarek - nie nigdzie nie idziesz. Jest już późno, a ty jutro do szkoły idziesz! 

   Prychnąłem i poszedłem na górę. A było tak blisko... 

   Rano zobaczyłem na jej palcu pierścionek. Pogratulowałem jej i przeprosiłem tą dziwkę. 

   Szkoła była o wiele większa od mojej starej. Było tam z osiem klas drugich, sześć trzecich i chyba siedem pierwszych. W każdej klasie było po ok 30 osób co daje z jakieś pięćset osób? Dużo nowych twarzy i ten zamęt. Nikt się mną nie zainteresował, wszyscy pochłonięci swoimi sprawami. No może poza panem Nomurą, moim nowym wychowawcą. 

   Jestem trzydziesty trzeci w klasie i z tego co mi wiadomo to moja nowa klasa jest dość "problematyczna". Już na pierwszej lekcji byłe przerażony ich zachowaniem, zwłaszcza w stosunku do nauczyciela. Stado bydła normalnie. 

   Wszyscy byli krzykliwi, wyzywający, zupełnie inni od moich dawnych kolegów z klasy. 

   Jedyną która nie gadała na lekcjach i zupełnie nie brała udziału w tym "cyrku", była dziewczyna siedząca na samym końcu rzędu pod ścianą. 

   Miała ona krótkie blond włosy, trochę krótsze niż do ramion i niebieskie oczy. Ubrana była w zwykłe bladoniebieskie jeansy i białą trochę pomiętą koszulę. 

   Na przerwie obiadowej poszedłem do niej i przedstawiłem jej się. 

• Cześć, jestem tu nowy, nazywam się Ritsuka. 
• Cześć, jestem Aoi. 
• Ty jesteś chłopakiem? - zdziwiłem się, jest taki delikatny i drobny, jeszcze bardziej niż ja! I do tego tej jego delikatne rysy twarzy - Przepraszam! - dopiero po chwili uświadomiłem sobie jak to musiało wyglądać. 
• Nic się nie stało - uśmiechnął się do mnie - często biorą mnie za dziewczynę, nie gniewam się. 

   Chłopak był naprawdę ładny. Miał ładnie ścięte włosy, niby na prosto, ale kosmyki lekko wywijały się na zewnątrz. Grzywkę miał "na Jezusa" dzięki czemu widać było jego małe kształtne czoło.  Usta miał małe, ale wydatne. Oczy zaś były przejrzyste , a nad nimi był gąszcz czarnych rzęs. 

• Chcesz może ze mną siedzieć? - zapytał. 
• Jasne. - uśmiechnąłem się do niego. 
• Hej Aoi! To twoja następna ofiara? Oszczędziłbyś chociaż nowego.
• Nie odzywaj się Hiro! - Aoi zrobił się od razu czerwony ze złości - Po co tu przyszedłeś?!

   Hiro patrzył na Aoiego z pogardą, a Aoi na Hiro ze wstrętem. 
   Ludzie zupełnie nie zwracali uwagi na to co się dzieje dookoła, jakby byli przyzwyczajeni do tego. Jak można być aż tak obojętnym żeby nawet się nie odwrócić? 

• No wiesz, ja jestem tylko miły dla naszego nowego kolegi. - Hiro udał niewiniątko i spojrzał na mnie - Powinien wiedzieć że zadaje się z pedałem. 

   Byłem w szoku. Aoi spuścił głowę i był tak zły że aż się trząsł. 
   Jak można się tak zachować? Upokarzać go przy nowo poznanej osobie? Do tego nabijać się z orientacji seksualnej? Czy wszyscy tak samo jak Hiro są tacy zacofani? Widać to mało inteligentni ludzie...

• Kto ci pozwolił tak do mnie mówić?! - Aoi podszedł do Hiro - NO KTO?! 

   Stałem jak zaczarowany i patrzyłem wielkimi oczami na to zdarzenie. 
   Blondyn patrzył na niego spode łba. Był wściekły. Też bym był na jego miejscu. 

• Aoi spokojne. - podszedłem do niego.
• Bardzo dobrze. Trzymaj tego pedała bo jeszcze się na mnie rzuci. - chłopak odwrócił się i poszedł dalej.
• Przepraszam cię za to... - powiedział cicho niebieskooki. 
• Nie no co ty! To nie twoja wina! Ta cała scena to tylko i wyłącznie wina tego całego Hiro.  Co on sobie w ogóle myśli? Za kogo się ma?

   Zamrugał.

• Nie... nie przeszkadza ci to że... - zakasłał - że jestem... gejem? - zapytał patrząc na mnie niepewnie. 
• Nie. Też nim jestem. - w zasadzie go nie okłamałem. 

   Patrzył na mnie wielgachnymi oczami. 

• N-naprawdę?
• Mam ci pokazać zdjęcie mojego chłopaka? - teraz to dopiero zbaraniał. 
• Fajnie że chociaż ty jeden, w tej wielkiej szkole pełnej ludzi, akceptujesz mnie. Wszyscy inni którzy się dowiedzieli zachowują się jak Hiro. Boją się mnie lub się brzydzą, nie wiadomo czemu. Radzę ci się nie przyznawać do tego. - pokiwałem głową.   

   Jakie to jest przykre! Pięćset osób w szkole i nikt, kompletnie nikt cię nie akceptuje! Wszyscy unikają cię jak dziwadła, jakbyś był co najmniej trędowaty. Wyzywają cię, a nauczyciele boją się uczniów i mają to gdzieś. Zero wsparcia, zero szacunku, żadnej tolerancji. 
   Jakie to smutne że w szkole pełnej ludzi można czuć się samotnie. 
   Aoi okazał się być super.  Gadał o wszystkim otwarcie, za to nigdy nie wypytywał o życie prywatne, tylko grzecznie pytał czy chce o tym pogadać. 
   Na innej dłuższej przerwie wziął mnie na dach szkoły. Widoki były stąd piękne. 

• Dlaczego się tu przeprowadziłeś? - zapytał, a ja otwarcie opowiedziałem mu o rodzicach, "śmierci" brata i o tym że już w zasadzie jest moim prawnym opiekunem. 

   Nie wiem czemu mu to wszystko opowiedziałem. Znałem go od kilku godzin, dosłownie, a otworzyłem cię przy nim  bardziej niż przy własnym bracie. Ufałem mu, choć nie mam zielonego pojęcia czy zasługuje na to. Opowiedziałem mu z połowę mojego życia, a przecież jutro może o tym trąbić cała szkoła. 

• Masz rodzeństwo? - zapytałem. 
• Nie, rodziców też nie mam. 
• Przepraszam... nie wiedziałem...
• Skąd mogłeś wiedzieć? - zapytał z lekkim uśmiechem - Teraz nawet myślę sobie że lepiej nie mieć rodziców, niż mieć takich jak ty... - Aoi ma też jeszcze jedną zaletę, mówi o wszystkim otwarcie i szczerze co myśli - Wychowuje mnie babcia, to super kobieta... 

   Opowiedział mi o niej. O jego dziadku który już nie żyje. Przez tą całą opowieść nie poskarżył sie ani razu na swój los. Za to podkreślał to że ma szczęście ze ma taką babcię. Widać bardzo ją kocha. Mówił o niej bardzo ciepło z uśmiechem na ustach. 

• Opowiedz mi o swoim chłopaku. - poprosił. 
• Soubi jest ode mnie starszy. Studiuje na pierwszym roku literaturę Japońską. 
• Nie bałeś się że cię wykorzysta? 
• Nie. - powiedziałem pewnie - On nie jest taki. 
• Jak wygląda? - zapytał wyraźnie zaciekawiony. 
• Ma tak z metr osiemdziesiąt pięć, może metr dziewięćdziesiąt... ma długie blond włosy i zielone oczy. 
• Hm, ładny. 
• Ej! To mój chłopak! 

   Roześmieliśmy się.  Aoi był naprawdę spoko. Czyżby został moim nowym przyjacielem? Kto wie... On jest dużo lepszy od tych małp z mojej klasy. 

   Też trochę przeżył, tak samo jak ja, ale pomimo tego cieszył się z życia. Z każdej najmniejszej drobnostki. Też bym tak chciał. 

• Do jutra Aoi! - pomachałem mu na pożegnanie. 
• Do jutra! - odmachał mi. 

   Poszedłem w stronę domu, kiedy zobaczyłem za skrzyżowaniem Soubiego. 

Odpowiedzi na wasze komentarze są pod ostatnim  rozdziałem pod waszymi komentarzami, stwierdziłam że będę wam na nie odpowiadać :) Piszcie do mnie, chętnie wam odpiszę :)